zine2

alligatorzine | zine

2 februari 2004. Het is en blijft een mysterie wat nu precies het nieuws uitmaakt in de VS. Al de recente ophefmakende onthullingen over het Team van Bush en de oorlog in Irak waren reeds gedurende maanden of jaren gemeengoed of publiek geheim. Maar ook nu vertroebelen deze gegevens in een sfeer van verloochening, beschuldigingen over en weer, en doelbewuste verwarring. Regeringsambtenaren grijpen terug op het klassieke en makkelijke excuus verkeerd ingelicht te zijn; de haviken en de zogeheten progressieven nemen hun toevlucht tot het selecteren en weerleggen van de meest voor de hand liggende bemerkingen van hun opposanten. Een paar naakte feiten:

1. De invasie van Irak was voor het Team van Bush vanaf het prille begin een prioriteit. [Op 27 januari 2001 schreef ik dat de "voornaamste bekommering" van de nieuwe regering "een revanche op Irak" zou zijn. Mijn vertrouwelijke informatie had ik van de New York Times.] Al de dringende en eindeloos herhaalde waarschuwingen voor het op handen zijnd gevaar, het terrorisme en de WMD’s (massavernietigingswapens) waren louter een marketingstrategie – wat Paul Wolfowitz overigens heeft toegegeven – voor de plannen die ze lang voordien hadden gesmeed. (Het is meer dan waarschijnlijk dat, indien 11 september niet had plaatsgevonden, de invasie zou hebben doorgegaan in de winter van 2001-2002, als afleidingsmanoeuvre voor het ineenstorten van de economie en als antwoord op de slechte reputatie van Bush als een onbenul die zich het presidentschap had toegeëigend.)

2. Irak had geen massavernietingswapens. De huidige beschuldigingen over en weer omtrent "wie wat wist" is een poging om in een verkiezingsjaar de schade binnen de perken te houden. Wat de chemische en biologische wapens betreft, selecteerde het Team van Bush datgene wat ze van de CIA wilden te horen krijgen, tegelijk klaagden ze dat de CIA het gevaar onderschatte. (Nu klagen ze onterecht aan dat de CIA het gevaar overschatte.) Als antwoord op de informatie die hen niet beviel, richtte Rumsfeld binnen het Pentagon zijn eigen en unieke inlichtingendienst op om zijn waanideeën bevestigd te zien. Iedere inlichtingenbron (Israël incluis) was het er over eens dat Irak geen atoomwapens had, of zelfs maar het basismateriaal voor de latere opbouw van een nucleair potentieel. De kernwapens waren een verzinsel van Ahmed Chalabi en leden van andere groeperingen van Irakese bannelingen; een verzinsel dat ondanks het ontbreken van bewijsmateriaal enthousiast onthaald werd door het Team van Bush en dat ze vervolgens als doorslaggevend argument aanvoerden voor een onmiddellijke invasie. (Zo werden bijvoorbeeld, kort voor de senaat met de invasie instemde, zeventig senatoren tijdens een ‘geklasseerde’ geheime rondvraag verteld dat Irak met radiografisch gestuurde vliegtuigen atoombommen kon droppen op steden aan de oostkust van de VS. Het enige soortgelijke vliegtuig dat ze uiteindelijk vonden, leek overigens meer op iets dat kinderen in de achtertuin gemaakt hadden met multiplex en rubberbanden.) Terwijl de meesten van het Team nu de CIA verantwoordelijk stellen voor de foutieve inlichtingen, houdt Dick Cheney net vast aan zijn foutieve informatie. Vorige week nog verliet hij een van zijn ‘vogel-bloedbad-picknicks’ om met klem te komen beweren dat Irak wel degelijk over mobiele laboratoria voor biologische wapens beschikt – dezelfde labo’s waarvan maanden geleden bewezen werd dat ze dienen voor de aanmaak van helium voor weerballonnen.

[Een terzijde. Het was even lachen toen Bush, in zijn State of the Union, Irak verweet dat het er een "massavernietigingswapensgerelateerd programma en activiteit" op nahield. (Of zoals de komiek Jon Stewart zei, "What the fuck is that"?) Susan Stranahan van de Colombia Journalism Review vond de oorsprong van deze uitdrukking terug in een tussentijds rapport uit oktober van de hand van David Kay, hoofd van de wapeninspectie van de Iraq Survey Group, die nu beweert dat Irak geen WMD’s had. In een verklaring voor de senaatscommissie voor de strijdkrachten, werd hem gevraagd wat deze uitdrukking betekent.
"Dat houdt bijvoorbeeld... een programma in om een vervangmiddel te ontwikkelen voor een voorloper voor VX door gebruik te maken van de inheemse productiecapaciteit en chemicaliën, zodat ze dit niet hoeven te importeren. Dit omvat ook een studie over een nabootsing van bijvoorbeeld antrax... Ze (de Irakezen) hebben de letaliteit van verscheidene middelen onderzocht en geclassificeerd. Dat is massavernietigingswapensgerelateerd werk".
Soit... Waarop een andere senator vroeg: "Hoeveel landen in de wereld vandaag zouden er volgens u in deze categorie, met een massavernietigingswapensgerelateerd programma of activiteit, kunnen ondergebracht worden?"
Kay antwoordde: "Om en bij de vijftig".
Met andere woorden, er resten nog negenenveertig landen voor een eventuele preventieve invasie.]


3. Saddam Hoessein was monstrueus. De meeste van zijn monstrueuze daden vonden echter plaats of in de jaren tachtig toen hij een bondgenoot van de VS was – als bolwerk tegen het Iraanse fundamentalisme – met biologische, chemische en andere wapens afkomstig uit de VS, of in de periode kort na de golfoorlog. Volgens vele berichten van insiders (in de eerste plaats van zijn persoonlijke vertaler) was Saddam gedurende de laatste jaren in een toestand verzeild te vergelijken met ‘de herfst van de patriarch’: teruggetrokken in zijn paleizen terwijl hij zijn flutromans schreef, zich niet bewust van wat er zich op regeringsvlak afspeelde. Het regime stond op instorten – maar bleef dankzij het handelsembargo overeind met name door de strikte controle over voedsel, medicijnen en andere levensnoodzakelijke producten. Een ‘regimewissel’ zou, vermoedelijk in de nabije toekomst, in Irak ook zonder een invasie van de VS hebben plaatsgevonden.

4. De invasie van Irak was, in tegenstelling tot wat de zogeheten progressieven beweren, geen humanitaire interventie. Het regime was zonder twijfel tiranniek – zoals zovele andere in de wereld – maar Saddams ergste buitensporigheden dateren van jaren voordien. De vergelijking met Kosovo of Rwanda gaat niet op: de invasie beëindigde geen enkel bloedbad, integendeel, het had er een tot gevolg.
Het argument van de haviken dat we verheugd zouden moeten zijn bij de val van een fascistische regering steunt op een vooringenomen interpretatie van de geschiedenis. Het is wel degelijk zo dat de Baath-partij, zoals vele andere nationalistische bewegingen, in de jaren veertig van de vorige eeuw werd opgericht en op het Europese fascisme gestoeld was, maar daarom zullen diezelfde haviken nog niet – om maar een voorbeeld te nemen – op een gelijkaardige manier aansturen op de omverwerping van de Indiase regering, momenteel geleid door de BJP Party (de directe erfgenaam van de RSS, de moordenaars van Gandhi, die een verbond wilden sluiten met Hitler – maar Hitler prefereerde, tenminste wat India betrof, de Britse heerschappij). Men mag er van uitgaan dat er in India momenteel meer onschuldige mensen sterven door medeplichtigheid van de regering, dan dat er de laatste jaren in Irak, voor het uitbreken van de oorlog, stierven – deze Indiase onschuldigen zijn weliswaar allen moslims. Bovendien hield het argument van een humanitaire interventie op een nogal vreemde en willekeurige manier geen rekening met wie deze interventie uitvoerde. Stel dat de Argentijnse junta Chili was binnengevallen en Pinochet ten val had gebracht, zou men dan verheugd geweest zijn met de val van de Chileense dictatuur?

5. Het Team van Bush was er stellig van overtuigd dat ze na de omverwerping van Saddam gemakkelijk een regering met Chalabi, die als bevrijder zou ingehaald worden, als stroman konden installeren, en dat ze serieus werk konden maken van de wederopbouw en het boren naar olie. Een "piece of cake", zoals ze berucht beweerden. Er blijken wat de bezetting betreft geen andere plannen bestaan te hebben dan ondernemingsplannen. (We hebben nog het verhaal tegoed hoe Chalabi, een oplichter die sinds hij een tiener was niet meer in Irak is geweest en die door de CIA onbetrouwbaar geacht wordt, het Team van Bush wist te verleiden.)

6. We staan nu aan de rand van wat misschien wel een lang aanslepende burgeroorlog in Irak kan worden. De Koerden wensen, na hun gedeeltelijke onafhankelijkheid tijdens het embargo, niet opnieuw in een Irakese staat opgenomen worden. De soennitische minderheid is, na decennialang repressie gevoerd te hebben, terecht beducht voor een bestuur onder een sjiitische meerderheid. De sjiieten hebben op een briljante manier de Amerikanen uitgedaagd met hun verzoek om democratie – vervroegde algemene verkiezingen – het laatste waar de VS op uit is, want dit zou ongetwijfeld uitmonden in een door mollahs geleide staat die de Amerikaanse ondernemingswereld niet welgezind is. Irak, een uitvinding van het verdrag van Versailles, dat enkel stand hield in een koloniale of totalitaire regering, is Joegoslavië.

7. Er zijn meer Amerikaanse soldaten gesneuveld of verwond geraakt sinds het einde van de oorlog (‘Mission Accomplished’) dan tijdens diezelfde oorlog. De gevangenneming van Saddam had geen afname van het geweld tot gevolg, of wist wezenlijk ook maar iets te veranderen; het bewijs voor zijn ultieme irrelevantie voor wat er momenteel allemaal gebeurt.
De Amerikanen weten niet wie hun vijand is – wat betekent dat er niet alleen geen vijand is om te bestrijden, maar dat er, in tegenstelling tot Vietnam, zelfs geen vijand is waarvan men kan verliezen. Het is moeilijk voor te stellen hoe een Amerikaanse president, of Bush of een democraat, de troepen zal kunnen terugtrekken in de nabije toekomst. (En aangaande de internationalisering van de bezettingsmacht: hoeveel andere landen zullen hun troepen willen opofferen om de Amerikaanse puinhoop op te ruimen?)
Dit is waarlijk het politieke moeras bij uitstek.

Afghanistan & terrorisme:

8. Terroristische acties worden uitgevoerd door kleine groeperingen van individuen, die in de volksverbeelding tot outlaw-helden verheven worden (zoals in de jaren zestig of in de moslimwereld vandaag). Militaire activiteit, met de burgerslachtoffers die dat onvermijdelijk met zich meebrengt, kan het terrorisme niet stopzetten en bovendien rekruteert het nog meer individuen voor de zaak, in naam van bescherming of wraak van de onschuldigen tegenover de agressor. Terrorisme kan enkel bestreden worden door middel van politie en inlichtingendiensten. In Europa arresteert men de vermoedelijke terroristen; de VS blaast de buurt op waarvan men denkt dat ze er wonen.

9. De oorlog in Afghanistan doodde duizenden onschuldige burgers en haalde niks uit om Al-Quaeda of de rondreizende aanhangers ervan te stoppen, getuige hiervan de verdere bomaanslagen in andere landen. De kampen waar boeren tot infanteristen werden opgeleid om te vechten in Kasjmir en Oezbekistan zijn dan wel vernietigd (voor zover ze niet verplaatst zijn naar Pakistan), maar niets wijst er op dat de cellen van kleinburgerlijke en opgeleide terroristen verzwakt zijn, veeleer lijken ze versterkt te zijn.

10. De Taliban was monstrueus. Zonder de Taliban nu is het land echter voor het merendeel hervallen in een bestuur van krijgslieden; de ‘democratische’ regering beperkt zich tot Kaboel en omgeving. Behalve in Kaboel zijn de rechten van de vrouw er niet op vooruitgegaan (of waar zelden of nooit aan herinnerd wordt, benaderen ze veeleer de mate van vrijheid die vrouwen kenden onder de Russische bezetting – te vergelijken met het Irak onder Saddam). De papaverteelt, verboden onder de Taliban, is opnieuw de belangrijkste industrie van het land geworden. Muziek op de radio mag dan wel weer, doch de basiseconomie is er zowaar erger aan toe en de Taliban hergroepeert zich aan de andere kant van de Pakistaanse grens. Afghanistan – het kerkhof van de imperialistische betrachtingen sinds de tijd van Alexander de Grote – is een vergeten catastrofe.

11. Er was absoluut geen enkel verband tussen Al-Quaeda en Saddam Hoessein. (Osama bin Laden had tenslotte meermaals opgeroepen om de secularist Saddam ten val te brengen. En één van Saddams laatste boodschappen gericht aan zijn volgelingen was een waarschuwing aan het adres van de islamieten.) Saddam had niks te maken met het internationale terrorisme, en de Iraakse Baath-ideologie was onder Saddam een strikt nationalistische totalitaire beweging zonder (Koeweit terzijde) de internationale ambities van de radicale islamitische beweging. Iedereen in het Team van Bush wist dit vanaf het begin. Hun koppeling van Saddam aan het terrorisme, waar men overigens nog altijd aan vasthoudt, is een leugen die vele doden tot gevolg had.

12. De strijd tegen het terrorisme heeft op een succesvolle manier een klimaat van angst weten te creëren (het alarm met de kleurencode, het advies ramen en deuren af te plakken met tape, het veelvuldig gebruik van het woord ‘terreur’ door Bush in zijn State of the Union, enzovoort) wat het traditionele waarmerk van een totalitaire staat is. Het schiep verwarring onder de buitenlanders die in de VS wonen, onder de Amerikaanse moslims, en bij om het even wie het land wou bezoeken, er studeren of naar de VS wenste te emigreren. Het leidde tot de grootste nieuwe bureaucratie binnen de overheid – het departement ‘Homeland Security’ – sinds de New Deal, en zonder twijfel ook de meest overbodige. Het zorgde voor talloze vervelende ongemakken in luchthavens, kantoorgebouwen en openbare ruimtes. Het schortte de rechten op van burgers en vreemdelingen met een verblijfsvergunning, en maakte het leven van onschuldige mensen kapot door de deportaties en geheime arrestaties.
Het enige waar de oorlog tegen het terrorisme niet in geslaagd is, is het elimineren van terroristen. De invasies van Afghanistan en Irak hebben over het algemeen de moslimwereld (alsook de rest van de wereld) vervreemd van de VS, en heeft ontelbare nieuwe sympathisanten met de radicale islambeweging voortgebracht. Uiteraard zullen slechts een aantal onder hen effectief terrorist worden, maar het terrorisme is afhankelijk van slechts een klein aantal.

13. Bijna alles wat gezegd werd door het Team van Bush (of hun woordvoerder, de president) bleek achteraf een leugen te zijn. Elke dag steken er meer leugens de kop op; zoveel zelfs dat het woord ‘leugen’ alle betekenis verloren heeft. Naar de maatstaven van de Republikeinen gedurende de Clinton-regering (Whitewater, Monica, Travelgate) zou een impeachmentprocedure tegen de president en de vice-president moeten ingesteld worden en elk belangrijk lid van de regering tot ontslag worden gedwongen.
We kunnen ons best voorstellen wat de Republikeinen zouden gedaan hebben indien de Democratische regering:
- bij wijze van kleingeestige revanche de naam van een geheim agent van de CIA had laten lekken;
- vroegere werkgevers contracten van een miljard dollar had toegekend zonder enige mededinging en hen vervolgens de prijzen kunstmatig liet opdrijven;
- geen rekening hield met de informatie over terroristische dreiging vóór 11 september;
- er niet in slaagde om de antrax-moordenaar aan te houden;
- het deficit liet oplopen tot 500 miljard dollar voor het komende jaar dankzij de enorme overheidsuitgaven;
- vijf tot tien Amerikaanse soldaten per week verloor in Irak, de gewonden verborgen hield (en zo op de medische uitkeringen besnoeide), zonder dat er ook maar enig uitstapscenario voorhanden is;
- weigerde om haar grootste campagnesponsor te vervolgen voor het oplichten van klanten voor een bedrag van ettelijke miljarden dollars;
- er niet in slaagde om Osama bin Laden te vatten;
- een onderwijsbeleid voerde dat gebaseerd was op vervalste overheidsstatistieken daterend uit de tijd dat de huidige president nog gouverneur was;
- gedurende meer dan een jaar de computers kraakte van de tegenpartij en zo beleidsplannen ontvreemdde;
- met het Pentagon een handelsonderneming voor ‘termijnhandel voor terrorisme’ op internet opstartte;
- weigerde de namen vrij te geven van personen die belangrijke politieke meetings hadden bijgewoond;
- haar campagnecomités liet leiden door de CEO’s van bedrijven die stemmachines produceren;
- verantwoordelijk was voor het grootste verlies van jobs sinds de grote depressie (terwijl ze een economisch herstel proclameert);
- de grondwet omzeilde door het benoemen van rechters van een bepaalde strekking terwijl het Congres op reces was;
- regelmatig "met klem" beweerde dat een terroristische aanval "zeer nabij is" en dit voor "één van de komende dagen";
en ga zo maar door. Men kan gerust stellen dat er niemand in de regering zou overblijven.

14. De Democraten en hun presidentskandidaten zouden concrete informatie moeten verschaffen die de complexe aard van deze leugens alsook de valse voorstelling van zaken ontmaskert. In de plaats hiervan vervallen ze in platitudes de politieke gewichtigdoenerij in een Preston Sturges film waard, hanteren ze de uitgeholde retoriek van vroegere campagnes ("special interests", "I’m an outsider"), of bekritiseren ze elkaar voor posities die men jaren geleden bekleedde. Hoe kunnen ze anders dan verliezen?
Niettemin zal er naar alle waarschijnlijkheid, eenmaal de verkiezingen nabij, een andere ernstige bedreiging voor de veiligheid op komst zijn of een andere buitenlandse invasie plaatsvinden begin oktober, zodat het land zich in een crisissfeer achter de president schaart. Het is niet te voorspellen, of beter al te voorspelbaar, wat nog vier jaar met deze junta aan de macht met zich zal meebrengen.

|

This material is © Eliot Weinberger

Vertaling: Kurt Devrese

www.alligatorzine.be | © alligator 2004